Gañadores do concurso de contos de terror en Secundaria

Despois do gran traballo que realizou o xurado formado por parte do profesorado do equipo de biblioteca, decidiron que dar dous premios:
-Primer premio ao mellor conto de terror do primeiro ciclo de secundaria para Sheila Baña de 1º ESO titulado "Tormenta Blanca"

TORMENTA BLANCA

En un pueblo de Toba, vivían dos niñas, dos gemelas de trece años. Todos los años, en Halloween, se disfrazaban de lo mismo: la niña de la curva.
Cuando sonaba el timbre por la noche, los vecinos ya sabían quiénes eran: las Fargo, las gemelas. Siempre tocaban a la puerta cinco veces seguidas.
Era un treinta de octubre, una tormenta fuerte se acercaba y los vecinos no salían de casa. Las Fargo estaban pensando que broma podían gastar a sus vecinos asustados.
El treinta y uno, el tiempo seguía igual. Los árboles volaban y el suelo temblaba. Los vecinos, pensaban que las gemelas no saldrían de casa aquella noche, pero estaban muy equivocados. Las niñas cenaron y se retiraron a su habitación, diciéndoles a sus padres que estaban cansadas. Cuando llegaron a su cuarto, se disfrazaron y pusieron unos rellenos en su cama. Salieron por la ventana y fueron a pedir caramelos, pero por el camino… se encontraron con una niña que también iba a pedir caramelos. Esta, decía que tenía trece años, pero, no lo parecía porque tenía las manos todas rasgadas,
y el pelo de punta.
Las tres niñas decidieron ir juntas a pedir caramelos a las casas próximas. Por el trayecto, las gemelas estaban muy interesadas en saber sobre la niña, pero ella tan solo les dijo que se llamaba Anabel. Las hermanas, en ese momento estremecieron, ya que no les gustaba nada la película de Anabel.
Llegaron a la primera casa, donde tocaron al timbre cinco veces, algo normal en ellas. Tardaron unos minutos en abrir la puerta, hasta que por fin una anciana apareció.
- ¿Qué os trae por aquí, preciosas?
- Venimos a por caramelos.
En ese momento, la señora abrió los ojos de tal manera que parecía que le iban a saltar de la cara. Con el pie izquierdo por delante, se giró y les pidió que la acompañaran a una vieja cocina, donde en un tarro tenía tres caramelos. Una de las gemelas se abalanzó sobre ellos, los tiró de golpe en la cesta y se dirigió hacia la puerta principal, que de repente se cerró. Entonces, se echó a correr, pero su hermana intentó abrir la puerta y, al ver que no se abría, empezaron a temblar las dos.  Mientras, Anabel se reía de tal manera que claramente sabía que algo estaba pasando.
La que parecía ser una anciana se empezó a quitar una piel de la cara y la peluca, diciendo:
- Nunca más vais a disfrazaros de mí, ¿verdad?
Las niñas entraron en pánico y gritaron, hasta que uno de los cristales más altos de la casa se rompió.
- He venido aquí para ayudar a mi amiga. -Dijo Anabel, que en realidad era Anabel de terror.
- Nadie puede quitarme el puesto, así que vais a pagar por intentar hacerlo. -Dijo la que decía ser una anciana, con voz de terror.
En ese momento, se fundieron las luces y los gritos con eco inacabables, llegaron a los oídos de todo el pueblo.

Desde entonces, nadie ha vuelto a saber nada de las gemelas, ni a disfrazarse de la niña de la curva.


Sheila Baña Grille, 1º ESO A


-Mención especial para o conto "O príncipe de Branduce" de Alberto Rey de 2º ESO.


O príncipe de Brandufe


Resultado de imagen de heroe celta
     Hai once séculos neste territorio, ó que hoxe chamamos Mazaricos, atopábase o reino de  Monteagudo. 
       Este reino estaba gobernado polo rei Alfredo o Nobre. O monarca era moi relixioso e , á vez, moi rico, poderoso e tirano. A súa poboación non lle quería ben, aínda que acataban as súas ordes a cambio da súa protección e das terras que rodeaban ó castelo de Brandufe, actualmente en ruínas, pero no seu tempo un luxoso castelo na montaña. No seguinte relato cóntase a súa historia e a do seu fillo.

       Todo comeza no 29 de outubro, cando Alfredo se encontraba sentado no seu trono e recibe unha mensaxe que poñía:
        Socorro, necesitamos axuda, uns pobos nórdicos, entraron polo sur, necesitamos reforzos.
Bonifacio III, rei dos territorios de Catoira.

    Entón deulle tempo a calcular que lle quedaban 3 días. Ao instante, chamou aos principais cónsules do exército, entraron na sala de reunións e empezaron a discutir. Ninguén sabe de que falaron, mais escoitáronse golpes na mesa e berros. Cando saíron da sala, parecían todos de acordo.
       
        Ao día seguinte o rei preparou un adestramento militar e organizou as súas tropas para a batalla. 
El tamén quería loitar e defender o seu reino, por iso decidiu facer un testamento onde recolleu a repartición do seu territorio entre os seus dous fillos, Xoán o Nobre e Fernando XII o Pillo. Xoán quedaría con Arcos, Colúns e Monteagudo e Fernando, cos territorios da Picota, Cives e Pino de Val. 
      
       Ademais tamén deixaba o goberno do seu castelo para a súa muller.
Fernando queixouse moito deste documento, xa que os territorios máis importantes desa época non lle pertencían, pese a isto, o rei fíxolle caso omiso e continuou o seu adestramento. Ao día seguinte, o rei prepararía a defensa. Mentres o seu fillo Fernando, corrompido pola avaricia, maquinou un plan que se levaría a cabo na batalla. O día anterior á celebración desta, botaría arsénico no viño que tomaba súa nai, xerando unha gran inestabilidade.

Cando chegou o momento da batalla, apareceron os viquingos correndo armados con machadas, escudos e peles. Ao primeiro parecía que poderían aguantar; porén, entre o franco nórdico, apareceu un home que freou en seco ó rei e a Xoán, era Fernando, quen traizoara o seu reino a cambio de quedarse co castelo. Ao darse conta, deixaron de disparar e, mentres estaban pensativos, os viquingos dispararon dúas frechas, unha deulle a Alfredo no costado e a outra, a Xoán no peito.

Rematada a contenda, Fernando xuntou os cadáveres e enterrounos xuntos. Entón decatouse do erro que cometera e sacou o seu puñal e suicidouse ó lado dos seus familiares. Despois de que acabou coa súa vida, apareceu un espírito que o condenaría a vagar por eses territorios toda a eternidade.
Debido a isto, cada primeiro de novembro aparéceselles ás persoas do lugar e incítaos ao suicidio.


                                                            Alberto Rey Abuelo, 2º ESO